Roemenië

Het is alweer een paar weken geleden dat we in Roemenië waren. Samen met Bas heb ik het kindertehuis bezocht. Bij binnenkomst kregen we van de drie nieuwe kinderen al een mooie tekening. Ondanks dat ze ons niet kende, alleen van verjaardagskaarten en kerstkaarten, voelde zij die band met ons, door wat andere kinderen over ons vertelde.  
Ruim een jaar heb ik kindertehuis Lidia Home niet bezocht, maar zodra ik het tehuis binnenstap voel ik mij weer ‘thuis’. De Nederlandse taal wordt vervangen voor de Hongaarse taal en het lijkt alsof ik gisteren nog het kindertehuis had bezocht.


Allereerst valt mij op dat de sfeer anders aanvoelt in het kindertehuis. Het voelt gemoedelijker. Er zijn wat werkers weg en het lijkt alsof het team nu meer één team is geworden. Verder hangen er hier en daar mooie spreuken aan de muur en zijn er wat vloeren vervangen. Het oogt direct anders.

En oh wat ben ik blij dat ik de kinderen weer kan zien, kan begroeten en mee kan genieten van hun verhalen. Sommige kinderen ken ik inmiddels al 8 jaar. Al 8 jaar bezoek ik het kindertehuis Lidia Home. Onderstaande foto is de foto die 8 jaar geleden is genomen.


We hadden twee oude laptops meegenomen van huis en die kwamen direct van pas bij de net gestarte pedagoog. De pedagoog helpt de kinderen met hun huiswerk. In Roemenië krijgen de kinderen vaak heel veel huiswerk mee naar huis. In het kindertehuis worden zij daarbij ondersteund door een pedagoog. De pedagoog was ontzettend blij met de laptops, waardoor de kinderen wanneer nodig ook gebruik kunnen maken van de laptops voor hun huiswerk. Verder hadden we voor Szidi een nieuwe mobiel aangeschaft waardoor zij gewoon mee kan draaien met haar klasgenoten en de docent via app huiswerk et cetera doorgeeft. Een mobiel voor Szidi was een concrete wens van het kindertehuis om aan te schaffen. De pedagoog beheert de mobiel, zodat deze ook echt voor het huiswerk gebruikt wordt en het contact met de docent.

Ik heb genoeg te vertellen in deze nieuwsbrief, dus ik zal niet alle verhalen direct vertellen. De rest volgt later. Veel leesplezier!
 
VoetbaltrainingOp vrijdagmiddag zijn wij meegeweest naar de voetbaltraining van de drie jongste jongens. 
Een van de jongens riep: 'Let's go party'. Na afloop van de training vroeg ik aan de jongen: 'Hol volt a bulyi? Most futballedzésen voltam? 'Waar was dat feestje, ik was nu op een voetbaltrainig'. Hij begon hard te lachen. Waar ze de heen weg voor ons uitrende, pakte ze op de terugweg onze handen vast en liepen we al zingend terug naar het kindertehuis. 
Bizar dat 8-jarige kereltjes meestal zonder een supporter aan de zijlijn aan het trainen zijn. De meeste kinderen in het team hadden ouders op de tribune. Bas en ik hadden de eer om supporter te zijn voor één middag. Wat een gemis moet het zijn voor deze jongens dat er vrijwel nooit een supporter op de tribune zit. Hartverscheurend. Het werd me oh zo duidelijk toen mijn naam werd geroepen toen ik even de andere kant op keek: Evelin, Evelin. Continu door de training heen riepen de jongens even onze naam om iets te laten zien, samen te juichen en gezien te worden. Gezien worden is zo belangrijk!  
Tweedehands bank
Eén van de wensen van Lidia Home was om een bank aan te schaffen, ter vervanging voor de oude bank, die inmiddels een andere kleur heeft van viezigheid en hier en daar al is doorgezakt.

Samen met Szili, een van de tieners zijn we naar een kringloop gereden en hebben we vanuit de stichting een mooie tweedehandse bank kunnen aanschaffen voor het kindertehuis. Daarnaast hebben we nog basisproducten aangeschaft waar er op dat moment behoefte aan was en uiteraard wat extra voedsel. Alle sponsors: köszönöm szépen.

Traditie: Broodje hamburgerSamen met één van de tweeling hebben we traditiegetrouw broodjes hamburgers met salade gemaakt. Trots dat de jongen was dat hij mij mocht helpen. Hij heeft ontzettend goed geholpen en bedacht dat het ook wel leuk was als we de tafel netjes gingen dekken: denk aan een tafelkleed over de tafel en alles al netjes opgeschept. Wat een voortgang zie ik dan bij de tweeling. In heel veel opzichten lopen ze achter, maar ik zie ook behulpzaamheid en vriendelijkheid. Dat zijn al twee karaktereigenschappen waar je ver mee komt in het leven. Waar je ze soms achter het behang kan plakken, kan ik, maar ook Bas, ontzettend genieten van de tweeling. Ondanks hun beperkingen hebben ze zoveel mooie eigenschappen en wil je niets minder dan deze tweeling liefde geven, wat ze zo erg hebben gemist in hun leven.