Een bijzondere brief
Wat gaat de tijd toch altijd snel, wanneer ik in Roemenië ben. Energie voor tien en ik maak dagen van 09:00 uur in de ochtend tot 23:00 in de avond. Het kost me weinig energie om zoveel tijd en energie te steken in deze kinderen. In zo'n week kan ik mezelf wegcijferen, maar het mooie aan deze groep kinderen is dat zij ook ontzettend zorgzaam zijn. Met regelmaat kreeg ik een knuffel, gaven ze een compliment of werd ik geholpen met bepaalde klusjes in het huis. Vooral met het maken van het avondeten heb ik altijd heel veel kinderhanden, die mij willen helpen. Inmiddels heb ik thuis een map vol met kindertekeningen en ook deze keer kan ik mooie exemplaren toevoegen aan de map. Een ontzettend mooi cadeautje ontving ik van één van de meisjes die ik inmiddels al vanaf het begin ken. Ze had een mooie brief geschreven en gaf mij dit op het moment van vertrek. Onderstaand een klein stukje uit de brief. "Kedves Evelien, Nagyon jó, hogy újra itt volá'velünk. Köszönök. Mident: a hamburgert, a sok játék, a fülbevalót és a veled 'töltöh perceket. Nagyon szeretlek és várlak újra ha majd jösz." " Lieve Evelien, Het is heel goed dat jij hier was. Bedankt voor alles, voor de hamburger, de vele spelletjes die we konden spelen, de oorbellen en elke minuut die ik met je mocht doorbrengen. Ik houd van je." Ik heb dit meisje leren kennen als 8 jarige en ze is nu alweer bijna 13 jaar. Prachtig om haar ontwikkeling te mogen volgen en te zien hoe ze zichzelf ontwikkelt in haar pubertijd. Een drukke week vol spelletjes, plezier, gesprekken en nog veel meer. We hebben natuurlijk weer bingo gespeeld. Een spel wat ze leuk vinden, maar wat voor de jongste kinderen educatief goed is om te spelen. Ze leren de getallen herkennen, wat voor sommige nog best een uitdaging is. Verder hebben we verschillende spelletjes gespeeld. Op een avond hebben we maskertjes op onze gezichten gedaan. Dit hadden we in de zomer ook gedaan en de kinderen vinden dit geweldig. Zelfs de jongens doen mee! Nadat we de maskertjes hadden afgewassen stelde ik voor om stoelendans te spelen. Wat een plezier. De jongste tot de oudste kinderen deden mee. Je ziet de groep dan als één grote familie. Er wordt gelachen, ruzie gemaakt en soms moest er een kind toegesproken worden, maar ach dat hoort er allemaal bij. De lach op het gezicht van een kind, omdat hij of zij geniet van een simpel spelletje, dat is een van de mooiste dingen. Het jongste meisje heb ik geholpen met het opruimen van haar kamer. Het was een grote chaos en er wordt vrijwel verwacht dat zij alles zelfstandig moet kunnen. Een meisje van zeven, die zelf haar was netjes in de kast legt en die alles netjes houdt. Ik vind dit een grote verwachting en spreek dit ook altijd uit naar de leiding. Een meisje van zeven mag hier best bij worden geholpen. Samen hebben we haar kamer opgeruimd en afgelopen week heeft de klusjesman haar kamertje geverfd. Dit meisje noem ik soms 'magneetje'. Waar ik ben is zij ook. Hahaha! In een volgende nieuwsbrief meer verhalen. Bedankt voor het meeleven, meedenken en sponsoren. Een hele vriendelijke groet, Evelien
3 Comments
Stichting Butterfly Children Romania bestaat drie jaar!
Na tweemaal een half jaar in Lidia Home te hebben gewoond en vrijwilligerswerk te hebben gedaan, werd het plan voor mij steeds duidelijker. Vanuit Nederland Lidia Home ondersteunen middels een stichting. Inmiddels mogen we als stichting Butterfly Children Romania alweer drie jaar bestaan. Drie jaar waarin we mede dankzij u, jullie, bedrijven en kerken Lidia Home financieel kunnen ondersteunen. Onze missie klinkt als volgt: Een rups zoekt naar een weg in de wereld, en ontpopt zich als een vlinder om de wijde wereld in te vliegen". In een wereld van vallen en opstaan, streeft Stichting Butterfly Children Romania naar een waardig leven voor hulpbehoevende kinderen en minderbedeelden in Roemenië. Onze drijfveer is om deze waardevolle individuen te ondersteunen naar een kansrijke toekomst, omdat wij vinden dat zij het recht hebben om zich te ontwikkelen tot de vlinder die zij mogen zijn. Waarom de naam Butterfly? Als tiener vond ik de levenscyclus van een vlinder prachtig, maar ook een houvast. Ik zie het als volgt voor me. Als kind zijn we een rups: we genieten van alles, zijn ons nog niet zozeer bewust van de wereld waarin we leven. We vertrouwen op alles en geloven als een kind. In de tienerjaren gaan we steeds meer in ons coconnetje zitten. Dingen om ons heen worden onzeker. Is iedereen nog wel te vertrouwen? Wie ben ik en wat wil ik? En dan plotseling uit de cocon komt een wonderlijk, kleurrijk mooi diertje. De vlinder. Ik geloof dat we om de vlinder te kunnen worden mensen om ons heen nodig hebben, die een voorbeeld voor ons zijn en die ons helpen en kunnen ondersteunen waar nodig. Bedankt voor allen die ons helpen om de kinderen te laten groeien om uiteindelijke prachtige vlinder te mogen zijn. De tickets zijn geboekt! Hopelijk, wanneer alles goed gaat vlieg ik 2 oktober weer naar Roemenië. Het is een zegen dat ik weer die kant op mag reizen, na een tijd waarin dit onmogelijk was. Het was een plezier om de kinderen afgelopen zomer te ontmoeten en te zien hoe ze zijn gegroeid. Sommige in lengte en sommige op een positieve manier in hun gedrag. Wanneer ik in Lidia Home ben zal ik ook drie nieuwe kinderen ontmoeten. Een meisje van 17 jaar waarbij de thuissituatie zodanig onveilig was dat de politie haar bij Lidia Home bracht en twee jongens van 15 jaar. De financiële onzekerheid blijft bij Lidia Home. Wonderbaarlijk lijkt het elke keer weer goed te komen en ervaren ze Gods steun. In de week dat ik er ben zal ik de directrice gaan helpen om de website van het kindertehuis te vernieuwen, flyers te maken en te kijken wat we nodig hebben om meer stabiliteit in de financiële kant te krijgen. Dank -en gebedspunten
Verhalen! Zoals in de vorige nieuwsbrief beschreven, was er teveel om te schrijven in één nieuwsbrief. In deze nieuwsbrief zal ik verschillende korte verhalen schrijven over het kindertehuis, de kinderen en de leiding. Ik zal zeggen pak er een lekkere bak koffie of een glas thee bij en genieten maar. Veel leesplezier, Evelien.
Wie, wat en waar en andere verhalen! Toen de kinderen doorkregen dat ik de auto indeling moest maken, riepen alle kinderen: 'Wij willen bij Evelien en Bas'. Heel leuk bedacht door de kinderen, maar dit zal alleen uitvoerbaar zijn als we een paar kinderen in de kofferbak en op het dak zouden stoppen. Na het pakken van de auto's en bussen, wat natuurlijk een grote chaos is met veertien kinderen, konden we vertrekken naar het kamp. Onderweg naar het kamp komen we bij het eerste verhaal. De foto en de beer! We hadden drie meisjes achterin bij ons in de auto. Het nieuws, maar ook de mensen die ik spreek in Roemenië roepen altijd dat er beren in de buurt zijn. Tot mijn grote teleurstelling heb ik nog nooit een beer in het wild in Roemenië gezien. Wie mij een beetje kent weet dat ik graag foto's maak en het liefst van wild in de natuur. In de auto was ik aan het grappen over de 'medve' (beer in het Hongaars). Een van de meisjes zei: "Als jij de beer ziet ga je er nog mee op een selfie ook". "Nee, ik vraag of jij wilt poseren en dan kan ik goed de foto maken". Ze moest er hard om lachen. Hoe kon ik zo dom zijn, een beer is gevaarlijk. Toch gunden ze mij om een beer te spotten dus keken de meisjes hun ogen uit in de auto. Tot spijt vonden ze alleen drie koeien voor mij, maar die zaten in een truck. Halverwege zegt het jongste meisje: ik moet overgeven. Ik vraag of we moeten stoppen, nee het was een grapje. Niemand lachte, want we kennen de verhalen met het wagenziek zijn. Ik zeg dat was dan een goed grapje. Het jongste meisje begon heel hard te lachen, dat was pas een goed grapje. Precies vijf minuten later moesten we de auto stoppen, omdat het jongste meisje toch moest overgeven. Slaapkamerindeling. We kwamen als eerste aan bij het kamp. Terwijl de tweeling zich uitermate als gentleman gedroegen, want ze moesten en zouden al onze bagage naar binnen brengen. Ik heb ze maar gelaten, waren ze weer even zoet. En toen begon het. De kinderen kwamen naar mij toe en begonnen heerlijk in het Hongaars door elkaar heen te praten. Niemand van de begeleiding had een slaapkamer indeling gemaakt. Alle koffers stonden beneden en geen van de kinderen wisten waar ze aan toe waren. In gesprek met de begeleiding kwam ik geen steek verder en vroegen ze of ik de slaapkamerindeling wilde maken, want naar mij zouden ze sowieso wel luisteren. Nadat ik alle kinderen verdeeld had in de slaapkamers en iedereen tevreden was kon het kamp echt beginnen! De steen. Op kamp hebben we de verjaardag van Bas mogen vieren. Een verjaardag om nooit meer te vergeten. Een van de tweeling, dol op Bas dacht hé wat jammer ik heb geen kadoo. Tijdens het zingen van 'boldog szülétesnapot' rende hij naar buiten en kwam hij later roepend naar binnen met een grote grijze steen. Alsjeblieft Bas, dit is mijn cadeau voor jou. Iedereen keek naar het tafereel en begon te lachen. Wat een liefde en wat een creatieve oplossing. Een van de werkers vertelde hem dat hij de steen wel mocht versieren. De hele middag was meneertje druk bezig om de steen te versieren en aan het einde kwam hij Bas op halen om de steen te bewonderen. Bas kreeg nog een hele uitleg over dat hij moest wachten tot dat de steen droog was en hem dan goed moest opbergen in zijn kamer Bingo. Bingo een spel wat de kinderen helemaal fantastisch vinden en ik weet wel waarom. Met Bingo zorg ik altijd voor snoepjes. Degene die dan een rijtje vol heeft of de hele kaart krijgt een snoepje en ik speel altijd net zolang door totdat ook iedereen een snoepje krijgt. Mijn Hongaars wordt altijd goed getraind met bingo, want ze willen graag dat ik de cijfers zeg. De kinderen wilden dit zoveel spelen op kamp dat op den duur de snoepjes op waren. Ik gaf dit aan bij de kinderen en zei: 'Ik wil best bingo spelen, maar de snoepjes zijn op'. Oh dat maakte hen niets uit, ze deden dan wel wat leuks of liefs voor degene die won. Wat een lief antwoord! Hieruit blijkt dat het hen helemaal niet zozeer om de snoepjes gaat, maar ook om de gezelligheid en het plezier wat het spel met zich meebrengt. Het verhaal, door de ogen van Bas. Het was oktober 2019. Evelien en ik hadden elkaar nog nooit in levende lijve ontmoet. Contact hadden we al wel, zij het op afstand. Zo'n 2000 km. Evelien was toen namelijk in Lidia Home en vertelde me over het reilen in zeilen in Lidia Home. Bijvoorbeeld over de toen nieuwe bewoners van Lidia Home: de tweeling. Hoe ze één van de twee anderhalf uur vast moest houden om hem tot rust te brengen. Maar ook over haar bezigheden in het huis. Vanaf het moment dat we elkaar leerde kennen heb ik altijd al bewondering gehad voor haar praktische inzet voor Lidia Home. Waar ikzelf vaak geneigd ben te focussen op theorie, iets wat op de universiteit en de studentenvereniging juist werd versterkt, zag ik in Evelien iemand die handen en voeten geeft aan het "begrip" naastenliefde. Toen wij enige tijd later een relatie kregen hadden, wist ik: op een dag zit ik samen met haar in Roemenië. En zo geschiedde het een maand terug. Na een reis van twee dagen achter de rug gehad te hebben, kwamen we aan bij het kindertehuis. Contact maken was voor mij moeilijk, Hongaars lijkt totaal niet op het Nederlands en weinigen spreken Engels. Maar met gebaren en wat simpele Hongaarse woordjes kwam ik een heel eind. Zo heb ik het meisje dat er net een paar maanden zit boter-kaas-en-eieren geleerd. Ik denk dat ik nog nooit zoveel potjes op een dag gedaan had, getuige het aantal potjes die met stoepkrijt opgetekend zijn in de tuin. Ook met de andere kinderen kreeg ik gaandeweg contact. En zoals Evelien zei, één van de tweeling heeft mij zelfs een prachtig versierde steen gegeven op mijn verjaardag. Die krijgt later als we een huis hebben een mooie plek. Het was bijzonder om te zien hoe de kinderen, elk met hun eigen geschiedenis, door hun plek in Lidia Home een kans krijgen op een nieuwe start. Ik ben zeker van plan weer een keer terug te komen. Dank -en gebedspunten
Na ruim 2000 kilometer rijden en een overnachting in Hongarije kwamen we 's middags aan bij het kindertehuis. De directrice had mij al op de hoogte gebracht, dat het een verassing was voor de kinderen dat ik zou komen. Het was dus erg rustig toen ik de poort van het kindertehuis door ging. Deze rust duurde niet lang, want toen het eerste kind ontdekte dat ik er was ging het als een lopend vuurtje door het kindertehuis en kwamen ze snel beneden.
Het gevoel wat ik ervaarde is lastig te omschrijven. Een 'tweede' thuis waar ik al bijna twee jaar niet was geweest. Een gemis wat ik soms diep wegstopte, omdat ik wist dat het nog wel even kon gaan duren. Een gemis wat bij het door lopen van de poort weg ebde. Een gevoel van leegte dat werd gevuld. Wat een ontzettend mooi geschenk om de kinderen weer te zien, na een periode van niet mogen en kunnen. Voor mij ook bijzonder, om mijn verloofde Bas na al de verhalen eens te kunnen laten zien, waar ik daadwerkelijk over sprak. Te veel te vertellen. Er is teveel wat ik met jullie wil delen. In deze nieuwsbrief zal ik proberen wat globale informatie te geven. In een volgende nieuwsbrief kom ik met meer verhalen. In de anderhalve week dat Bas en ik in Roemenië waren, zijn we mee gegaan met het Lidia Home kamp. Dankzij de vele sponsoren konden we het kamp voorzien van vers fruit, hebben we een heerlijk diner verzorgd en konden we een beauty moment houden, waar niet alleen de meisjes aan mee deden. De terugweg van het kamp hadden we drie meisjes in onze auto en zijn we gestopt bij een toeristisch plaatsje. Daar hebben we met de meisjes gewandeld en genoten van de natuur. Na het kamp waren we nog drie dagen in Lidia Home. We hebben overnacht bij een jongvolwassen vrouw, die drie weken geleden uit het kindertehuis is gegaan. Zij heeft als kind in het kindertehuis gewoond, gestudeerd en werkt momenteel als huiswerkbegeleider bij Lidia Home. Zij is op zichzelf gegaan met ondersteuning en hulp van het kindertehuis. Prachtig om te zien! Zoals de drijfveer van de stichting omschrijft: "Onze drijfveer is om waardevolle individuen te ondersteunen naar een kansrijke toekomst, omdat wij vinden dat zij het recht hebben om zich te ontwikkelen tot de vlinder die zij mogen zijn." Dankzij een heel aantal sponsors had ik prachtige kleding om mee te nemen voor de kinderen en een heleboel schoolspullen en cosmetica. In Nederland had ik van het sponsorgeld voor alle meisjes zwemkleding aangeschaft en voor alle kinderen een paar setjes ondergoed en sokken. In de drie dagen hebben we verschillende benodigdheden aangeschaft zoals: een nieuw waterfiltersysteem voor het kindertehuis en een waterfiltersysteem voor de jongvolwassen vrouw. Dit waterfiltersysteem zorgt er voor dat het kindertehuis en de jongvolwassen vrouw geen water hoeven te kopen, doordat het water gefilterd wordt. Verder hebben we verzorgingsproducten aangeschaft zoals: menstruatie benodigdheden, shampoo, zeep, douchegel, tandpasta en tandenborstels. We hebben ook gekeken naar praktische benodigdheden en dit aangeschaft: tafelkleden, klok, wasmanden, stoffer en blik. Voor school hebben we woordenboeken en leesboeken gekocht. Tussen door hebben we extra groente en fruit gekocht. Op de laatste avond hebben we de favoriet van de kinderen gemaakt: broodjes hamburger met salade. Lidia Home De kinderen doen het op hun manier goed. In het afgelopen jaar zijn er tienerproblemen geweest met de oudste meisjes. Door verdriet en onbegrip dat ze in een kindertehuis zitten, begonnen ze zichzelf te snijden. Door tijdig handelen en psychologen is het snijden gestopt. Het neemt niet weg dat voor sommige kinderen onbegrip heerst. Het nieuwste en jongste meisje van zeven jaar vertelde: 'Als ik jarig ben, komt mama me ophalen en krijg ik een konijntje en twee fietsen'. Hartverscheurend als ik dit hoor en weet dat moeder niet terug komt. Een van de andere meisjes, die letterlijk en figuurlijk in de steek is gelaten door haar moeder en stiefvader, omdat ze teveel op een 'zigeuner' lijkt zei tegen mij: 'Evelien, ik wil niet meer terug naar huis. Lidia Home is mijn thuis en het is goed zo.' Bijna twee jaar geleden ontmoette ik de tweeling. De tweeling die in erbarmelijke omstandigheden waren opgegroeid. Een tweeling die bijna elke dag uit hun dak gingen, geluiden maakte zoals dieren en weinig structuur hadden. Dit keer ontmoette ik een tweeling met een glimlach op hun gezicht. Wat een schatjes zijn het toch. De werkers vertelde nog steeds wel enige moeite met hen te hebben. Voorzichtig heb ik hen uitgelegd dat de tweeling, niet de tweeling is als ze geen kattenkwaad uit halen. De focus mag liggen op het positieve en alles wat ze wel goed doen. Het is een tweeling die zorgen voor een ander en dol waren op Bas. Bij elke maaltijd zaten ze aan beide zijden van Bas en hielden ze een stoel vrij voor mij. Enige dagen later mocht ik ook naast Bas zitten, maar dan zat de tweeling aan onze zijde. Sommige van de kinderen ken ik al ruim vijf jaar. Het was fijn om ze weer te zien en herinneringen op te halen. Ze laten dan de verjaardagskaarten en of foto's zien, die ze elk jaar van me krijgen. Ook verhalen zoals: weet je nog toen we klein brandje in de keuken hadden, toen we bingo speelden, toen we gingen wandelen en of samen gingen koken. Prachtig. De tieners werken veel in de zomer. Goed om te zien dat ze niet de hele zomer in het kindertehuis rond hangen, maar bezig zijn om een toekomst op te bouwen. De situatie in Lidia Home is momenteel dat de staat niet een project wil financieren. Er heerst toch een onbegrepen gevoel naar het Hongaarse kindertehuis vanuit de Roemeense staat. Het kindertehuis heeft een contract met de Roemeense staat. In het contract staat dat alleen het kindertehuis dingen mag wijzigen in het contract. Toch wil de Roemeense staat van alles aanpassen, wat niet haalbaar is voor het kindertehuis. De directrice is op juridische gronden bezig dat de Roemeense staat niet zomaar het contract mag veranderen en komt op voor de rechten van het kindertehuis. Het kindertehuis ontvangt financiën voor de kinderen die vanuit de Jeugdbescherming komen. Dit alles is lang niet genoeg om rond te komen. Met name dankzij verschillende sponsoren kunnen ze momenteel nog blijven bestaan. Het blijft elke keer weer een onzekere situatie, maar we vertrouwen op de Heer. Dank -en gebedspunten
|
Archief
January 2024
Categorieën |