|
Verhalen! Zoals in de vorige nieuwsbrief beschreven, was er teveel om te schrijven in één nieuwsbrief. In deze nieuwsbrief zal ik verschillende korte verhalen schrijven over het kindertehuis, de kinderen en de leiding. Ik zal zeggen pak er een lekkere bak koffie of een glas thee bij en genieten maar. Veel leesplezier, Evelien.
Wie, wat en waar en andere verhalen! Toen de kinderen doorkregen dat ik de auto indeling moest maken, riepen alle kinderen: 'Wij willen bij Evelien en Bas'. Heel leuk bedacht door de kinderen, maar dit zal alleen uitvoerbaar zijn als we een paar kinderen in de kofferbak en op het dak zouden stoppen. Na het pakken van de auto's en bussen, wat natuurlijk een grote chaos is met veertien kinderen, konden we vertrekken naar het kamp. Onderweg naar het kamp komen we bij het eerste verhaal. De foto en de beer! We hadden drie meisjes achterin bij ons in de auto. Het nieuws, maar ook de mensen die ik spreek in Roemenië roepen altijd dat er beren in de buurt zijn. Tot mijn grote teleurstelling heb ik nog nooit een beer in het wild in Roemenië gezien. Wie mij een beetje kent weet dat ik graag foto's maak en het liefst van wild in de natuur. In de auto was ik aan het grappen over de 'medve' (beer in het Hongaars). Een van de meisjes zei: "Als jij de beer ziet ga je er nog mee op een selfie ook". "Nee, ik vraag of jij wilt poseren en dan kan ik goed de foto maken". Ze moest er hard om lachen. Hoe kon ik zo dom zijn, een beer is gevaarlijk. Toch gunden ze mij om een beer te spotten dus keken de meisjes hun ogen uit in de auto. Tot spijt vonden ze alleen drie koeien voor mij, maar die zaten in een truck. Halverwege zegt het jongste meisje: ik moet overgeven. Ik vraag of we moeten stoppen, nee het was een grapje. Niemand lachte, want we kennen de verhalen met het wagenziek zijn. Ik zeg dat was dan een goed grapje. Het jongste meisje begon heel hard te lachen, dat was pas een goed grapje. Precies vijf minuten later moesten we de auto stoppen, omdat het jongste meisje toch moest overgeven. Slaapkamerindeling. We kwamen als eerste aan bij het kamp. Terwijl de tweeling zich uitermate als gentleman gedroegen, want ze moesten en zouden al onze bagage naar binnen brengen. Ik heb ze maar gelaten, waren ze weer even zoet. En toen begon het. De kinderen kwamen naar mij toe en begonnen heerlijk in het Hongaars door elkaar heen te praten. Niemand van de begeleiding had een slaapkamer indeling gemaakt. Alle koffers stonden beneden en geen van de kinderen wisten waar ze aan toe waren. In gesprek met de begeleiding kwam ik geen steek verder en vroegen ze of ik de slaapkamerindeling wilde maken, want naar mij zouden ze sowieso wel luisteren. Nadat ik alle kinderen verdeeld had in de slaapkamers en iedereen tevreden was kon het kamp echt beginnen! De steen. Op kamp hebben we de verjaardag van Bas mogen vieren. Een verjaardag om nooit meer te vergeten. Een van de tweeling, dol op Bas dacht hé wat jammer ik heb geen kadoo. Tijdens het zingen van 'boldog szülétesnapot' rende hij naar buiten en kwam hij later roepend naar binnen met een grote grijze steen. Alsjeblieft Bas, dit is mijn cadeau voor jou. Iedereen keek naar het tafereel en begon te lachen. Wat een liefde en wat een creatieve oplossing. Een van de werkers vertelde hem dat hij de steen wel mocht versieren. De hele middag was meneertje druk bezig om de steen te versieren en aan het einde kwam hij Bas op halen om de steen te bewonderen. Bas kreeg nog een hele uitleg over dat hij moest wachten tot dat de steen droog was en hem dan goed moest opbergen in zijn kamer Bingo. Bingo een spel wat de kinderen helemaal fantastisch vinden en ik weet wel waarom. Met Bingo zorg ik altijd voor snoepjes. Degene die dan een rijtje vol heeft of de hele kaart krijgt een snoepje en ik speel altijd net zolang door totdat ook iedereen een snoepje krijgt. Mijn Hongaars wordt altijd goed getraind met bingo, want ze willen graag dat ik de cijfers zeg. De kinderen wilden dit zoveel spelen op kamp dat op den duur de snoepjes op waren. Ik gaf dit aan bij de kinderen en zei: 'Ik wil best bingo spelen, maar de snoepjes zijn op'. Oh dat maakte hen niets uit, ze deden dan wel wat leuks of liefs voor degene die won. Wat een lief antwoord! Hieruit blijkt dat het hen helemaal niet zozeer om de snoepjes gaat, maar ook om de gezelligheid en het plezier wat het spel met zich meebrengt. Het verhaal, door de ogen van Bas. Het was oktober 2019. Evelien en ik hadden elkaar nog nooit in levende lijve ontmoet. Contact hadden we al wel, zij het op afstand. Zo'n 2000 km. Evelien was toen namelijk in Lidia Home en vertelde me over het reilen in zeilen in Lidia Home. Bijvoorbeeld over de toen nieuwe bewoners van Lidia Home: de tweeling. Hoe ze één van de twee anderhalf uur vast moest houden om hem tot rust te brengen. Maar ook over haar bezigheden in het huis. Vanaf het moment dat we elkaar leerde kennen heb ik altijd al bewondering gehad voor haar praktische inzet voor Lidia Home. Waar ikzelf vaak geneigd ben te focussen op theorie, iets wat op de universiteit en de studentenvereniging juist werd versterkt, zag ik in Evelien iemand die handen en voeten geeft aan het "begrip" naastenliefde. Toen wij enige tijd later een relatie kregen hadden, wist ik: op een dag zit ik samen met haar in Roemenië. En zo geschiedde het een maand terug. Na een reis van twee dagen achter de rug gehad te hebben, kwamen we aan bij het kindertehuis. Contact maken was voor mij moeilijk, Hongaars lijkt totaal niet op het Nederlands en weinigen spreken Engels. Maar met gebaren en wat simpele Hongaarse woordjes kwam ik een heel eind. Zo heb ik het meisje dat er net een paar maanden zit boter-kaas-en-eieren geleerd. Ik denk dat ik nog nooit zoveel potjes op een dag gedaan had, getuige het aantal potjes die met stoepkrijt opgetekend zijn in de tuin. Ook met de andere kinderen kreeg ik gaandeweg contact. En zoals Evelien zei, één van de tweeling heeft mij zelfs een prachtig versierde steen gegeven op mijn verjaardag. Die krijgt later als we een huis hebben een mooie plek. Het was bijzonder om te zien hoe de kinderen, elk met hun eigen geschiedenis, door hun plek in Lidia Home een kans krijgen op een nieuwe start. Ik ben zeker van plan weer een keer terug te komen. Dank -en gebedspunten
0 Reacties
Na ruim 2000 kilometer rijden en een overnachting in Hongarije kwamen we 's middags aan bij het kindertehuis. De directrice had mij al op de hoogte gebracht, dat het een verassing was voor de kinderen dat ik zou komen. Het was dus erg rustig toen ik de poort van het kindertehuis door ging. Deze rust duurde niet lang, want toen het eerste kind ontdekte dat ik er was ging het als een lopend vuurtje door het kindertehuis en kwamen ze snel beneden.
Het gevoel wat ik ervaarde is lastig te omschrijven. Een 'tweede' thuis waar ik al bijna twee jaar niet was geweest. Een gemis wat ik soms diep wegstopte, omdat ik wist dat het nog wel even kon gaan duren. Een gemis wat bij het door lopen van de poort weg ebde. Een gevoel van leegte dat werd gevuld. Wat een ontzettend mooi geschenk om de kinderen weer te zien, na een periode van niet mogen en kunnen. Voor mij ook bijzonder, om mijn verloofde Bas na al de verhalen eens te kunnen laten zien, waar ik daadwerkelijk over sprak. Te veel te vertellen. Er is teveel wat ik met jullie wil delen. In deze nieuwsbrief zal ik proberen wat globale informatie te geven. In een volgende nieuwsbrief kom ik met meer verhalen. In de anderhalve week dat Bas en ik in Roemenië waren, zijn we mee gegaan met het Lidia Home kamp. Dankzij de vele sponsoren konden we het kamp voorzien van vers fruit, hebben we een heerlijk diner verzorgd en konden we een beauty moment houden, waar niet alleen de meisjes aan mee deden. De terugweg van het kamp hadden we drie meisjes in onze auto en zijn we gestopt bij een toeristisch plaatsje. Daar hebben we met de meisjes gewandeld en genoten van de natuur. Na het kamp waren we nog drie dagen in Lidia Home. We hebben overnacht bij een jongvolwassen vrouw, die drie weken geleden uit het kindertehuis is gegaan. Zij heeft als kind in het kindertehuis gewoond, gestudeerd en werkt momenteel als huiswerkbegeleider bij Lidia Home. Zij is op zichzelf gegaan met ondersteuning en hulp van het kindertehuis. Prachtig om te zien! Zoals de drijfveer van de stichting omschrijft: "Onze drijfveer is om waardevolle individuen te ondersteunen naar een kansrijke toekomst, omdat wij vinden dat zij het recht hebben om zich te ontwikkelen tot de vlinder die zij mogen zijn." Dankzij een heel aantal sponsors had ik prachtige kleding om mee te nemen voor de kinderen en een heleboel schoolspullen en cosmetica. In Nederland had ik van het sponsorgeld voor alle meisjes zwemkleding aangeschaft en voor alle kinderen een paar setjes ondergoed en sokken. In de drie dagen hebben we verschillende benodigdheden aangeschaft zoals: een nieuw waterfiltersysteem voor het kindertehuis en een waterfiltersysteem voor de jongvolwassen vrouw. Dit waterfiltersysteem zorgt er voor dat het kindertehuis en de jongvolwassen vrouw geen water hoeven te kopen, doordat het water gefilterd wordt. Verder hebben we verzorgingsproducten aangeschaft zoals: menstruatie benodigdheden, shampoo, zeep, douchegel, tandpasta en tandenborstels. We hebben ook gekeken naar praktische benodigdheden en dit aangeschaft: tafelkleden, klok, wasmanden, stoffer en blik. Voor school hebben we woordenboeken en leesboeken gekocht. Tussen door hebben we extra groente en fruit gekocht. Op de laatste avond hebben we de favoriet van de kinderen gemaakt: broodjes hamburger met salade. Lidia Home De kinderen doen het op hun manier goed. In het afgelopen jaar zijn er tienerproblemen geweest met de oudste meisjes. Door verdriet en onbegrip dat ze in een kindertehuis zitten, begonnen ze zichzelf te snijden. Door tijdig handelen en psychologen is het snijden gestopt. Het neemt niet weg dat voor sommige kinderen onbegrip heerst. Het nieuwste en jongste meisje van zeven jaar vertelde: 'Als ik jarig ben, komt mama me ophalen en krijg ik een konijntje en twee fietsen'. Hartverscheurend als ik dit hoor en weet dat moeder niet terug komt. Een van de andere meisjes, die letterlijk en figuurlijk in de steek is gelaten door haar moeder en stiefvader, omdat ze teveel op een 'zigeuner' lijkt zei tegen mij: 'Evelien, ik wil niet meer terug naar huis. Lidia Home is mijn thuis en het is goed zo.' Bijna twee jaar geleden ontmoette ik de tweeling. De tweeling die in erbarmelijke omstandigheden waren opgegroeid. Een tweeling die bijna elke dag uit hun dak gingen, geluiden maakte zoals dieren en weinig structuur hadden. Dit keer ontmoette ik een tweeling met een glimlach op hun gezicht. Wat een schatjes zijn het toch. De werkers vertelde nog steeds wel enige moeite met hen te hebben. Voorzichtig heb ik hen uitgelegd dat de tweeling, niet de tweeling is als ze geen kattenkwaad uit halen. De focus mag liggen op het positieve en alles wat ze wel goed doen. Het is een tweeling die zorgen voor een ander en dol waren op Bas. Bij elke maaltijd zaten ze aan beide zijden van Bas en hielden ze een stoel vrij voor mij. Enige dagen later mocht ik ook naast Bas zitten, maar dan zat de tweeling aan onze zijde. Sommige van de kinderen ken ik al ruim vijf jaar. Het was fijn om ze weer te zien en herinneringen op te halen. Ze laten dan de verjaardagskaarten en of foto's zien, die ze elk jaar van me krijgen. Ook verhalen zoals: weet je nog toen we klein brandje in de keuken hadden, toen we bingo speelden, toen we gingen wandelen en of samen gingen koken. Prachtig. De tieners werken veel in de zomer. Goed om te zien dat ze niet de hele zomer in het kindertehuis rond hangen, maar bezig zijn om een toekomst op te bouwen. De situatie in Lidia Home is momenteel dat de staat niet een project wil financieren. Er heerst toch een onbegrepen gevoel naar het Hongaarse kindertehuis vanuit de Roemeense staat. Het kindertehuis heeft een contract met de Roemeense staat. In het contract staat dat alleen het kindertehuis dingen mag wijzigen in het contract. Toch wil de Roemeense staat van alles aanpassen, wat niet haalbaar is voor het kindertehuis. De directrice is op juridische gronden bezig dat de Roemeense staat niet zomaar het contract mag veranderen en komt op voor de rechten van het kindertehuis. Het kindertehuis ontvangt financiën voor de kinderen die vanuit de Jeugdbescherming komen. Dit alles is lang niet genoeg om rond te komen. Met name dankzij verschillende sponsoren kunnen ze momenteel nog blijven bestaan. Het blijft elke keer weer een onzekere situatie, maar we vertrouwen op de Heer. Dank -en gebedspunten
Het is eindelijk zover dat Roemenië de kleurcode geel heeft gekregen. Deze kleurcode maakt dat het afreizen naar Roemenië mogelijk is. Het enige wat nodig is is een PCR test. Binnen een kleine drie weken hoop ik naar Roemenië te gaan. Eindelijk, na bijna twee jaar! Ik ga dit keer niet alleen naar Roemenië, maar ook mijn vriend zal met mijn meegaan. Vanwege de (soms) nog onzeker situatie rondom corona hebben we ervoor gekozen om met de auto te gaan. Wanneer we met de auto gaan, kunnen we ook meer spullen meenemen. We hopen begin juli te vertrekken en rond de 14de weer naar Nederland te rijden. In die periode zullen we ook met het kindertehuis meegaan op het jaarlijkse Lidia Home kamp. Wij vragen graag jullie hulp voor het volgende. Aan de directrice heb ik gevraagd wat er nodig is en wat wij eventueel vanuit Nederland mee kunnen brengen. Ze heeft aangegeven behoefte te hebben aan schoolspullen. Denk aan: schooltassen voor de kinderen, kleurpotloden, grijze potloden, stiften, schriften, passers et cetera. Daarnaast is er vraag naar lichamelijke verzorgingsproducten zoals: shampoo, tandpasta, tandenborstels en douchegel. Van sommige producten met name schoolproducten weet ik dat ik die in Nederland goedkoper kan aanschaffen dan in Roemenië. Het zal fijn zijn als u of jij een donatie wilt doen. Hoe kan u helpen? 1. U kan een bedrag sponsoren. Dit mag overgemaakt worden op de rekening van de stichting. NL58 RABO 0333 8100 58 t.a.v. Stichting Butterfly Children Romania , omschrijving: school en verzorging. In Nederland zal ik dan het een en ander al aanschaffen en dit meenemen, in Roemenië schaf ik dan de producten aan, die daar goedkoper zijn. De stichting beschikt over een ANBI status waardoor giften belasting aftrekbaar zijn. 2. Als u het leuker vindt om zelf iets te kopen mag dit ook. Houd er dan rekening mee dat het kleine spullen zijn, zodat we het meekunnen nemen in de auto. Wilt u de spullen afgeven? Neem dan contact op. Alvast hartelijk dank. Köszönöm szépen! Lidia Home In de afgelopen maanden mochten de kinderen weer beetje bij beetje naar school. De schoolvakantie zal eind deze week beginnen. In het kindertehuis wonen nog steeds veertien kinderen. Een van de oudste jongens is uit het kindertehuis gegaan. Hij woont bij zijn vader en werkt fulltime, hij bouwt vanuit daar verder aan zijn toekomst. Vanuit Lidia Home is er nog dagelijks contact met deze jongen. Er kwam een nieuw meisje in Lidia Home, rond een jaar of zeven. Momenteel is de verdeling acht jongens en zes meisjes. We hebben vanuit Stichting Butterfly Children Romania ook weer een bedrag kunnen overmaken om het kindertehuis te kunnen ondersteunen. Dank -en gebedspunten
Inmiddels al een paar jaar geleden mocht ik de Hongaarse paastraditie meemaken. Een geweldige en bijzondere ervaring. Mannen en jongens gaan met 'hun' flesje' parfum langs bij bekenden en bij dames uit de naaste familie- en vriendenkring. Na een zelfbedacht paasgedichtje, besprenkelt hij de dame met een beetje parfum. Na deze daad wordt hem iets lekkers aangeboden bijvoorbeeld; eieren die prachtig geschilderd zijn, snoepgoed en of wat geld. Na een kort bezoek gaan de mannen en jongens dan weer op weg naar de volgende dame.
Voor de jongens was dit een geweldige dag. Zij kwamen thuis met tasjes vol snoepgoed en verhalen, want ze waren bij verschillende mensen op bezoek geweest en hadden overal wel wat gekregen. De meisjes daarin tegen waren wat minder enthousiast, want ja zij moesten binnenblijven en gekookte eieren schilderen die ze vervolgens nadat ze een laag 'stink' parfum op kregen gespoten, moesten geven aan de jongens. Haha, het verschil destijds in gezichtsuitdrukking bij de jongens en de meisjes. Ook ik was het op gegeven moment na een aantal eieren schilderen en een laag parfum op me huid zat. Samen met de meisjes zijn we toen halverwege de middag, aangezien er ook geen jongens meer op de stoep stonden naar de dierentuin gegaan. Toen de jongens halverwege de avond thuis kwamen, waren ze gelukkig wel zo vriendelijk om hun 'buit' te delen met de meisjes. Oh wat graag zouden de meisjes dit wel eens andersom willen doen. Korte terugblik afgelopen drie maandenIn februari hebben we een prachtige Valentijnsactie mogen houden, met bijzonder veel belangstelling. Hartelijk dank daarvoor. De actie heeft een ruime 700 euro opgebracht. Verschillende keren heb ik contact gehad met de directrice en de pedagoog die opgegroeid is in Lidia Home en nu werkt in Lidia Home. Ik heb haar ook nog als tiener- jong volwassenen mogen meemaken. Prachtig om te zien dat ze momenteel als pedagoog in het kindertehuis werkt en nog woont. De kinderen maken het goed. Het is een lastige periode geweest met veel maatregelen vanwege de corona. Zowel in Nederland als in Roemenië is de situatie niet onder controle. Helaas betekent het voor mij ook nog steeds geen bezoek naar Roemenië. Gelukkig wordt ik regelmatig op de hoogte gebracht hoe het met de kinderen gaat. Momenteel is de directrice bezig met het project van de staat. Net als vorig jaar is dit een heel gedoe. Helaas is de Roemeense staat niet coulant en stelt allemaal eisen aan het kindertehuis, die een Roemeens kindertehuis niet hoeft te voltooien. Het is de vraag of het kindertehuis het project krijgt voor een stukje financiële basis. Mocht dit niet zo zijn dan komt er weer een financieel onzekere periode aan voor Lidia Home. Terugkijkend naar de jaren ervaart het kindertehuis dat ze deze zorgen in de handen van God mogen leggen. Vanuit de bestuursleden van stichting Butterfly Children Romania, de directrice en kinderen van het kindertehuis mag ik u en jullie een gezegende Pasen toewensen. Dank -en gebedspunten
|
