|
De muren.
Er zijn een paar muren in Lidia Home die door de jaren heen omgetoverd zijn tot een creatief gebeuren. De boom: De eerste muur is de muur met de boom waarin alle foto's van de kinderen hangen. Van de zomer had ik de foto's weer aangepast. Van de twee nieuwe kinderen kon ik afgelopen keer foto's maken. Door tijd te kort zal ik deze foto's naar Roemenië opsturen, zodat de foto's van de nieuwe kinderen in de boom kunnen hangen. De fotogang: Al een aantal jaren geleden heb ik samen met de klusjesjongen de gang omgetoverd tot een fotogalerie. Aan één kant van de muur hangen allemaal foto's van de kinderen. Ik houd van fotograferen en in Lidia Home kan ik dit mooi vormgeven. Daarnaast vind ik het belangrijk dat een thuis aanvoelt als een 'thuis'. Door middel van foto's waarop de kinderen zichzelf kunnen zien of kunnen denken aan een leuke dag hoop ik dat te kunnen creëren. De quote muur: In de televisiekamer was een lege witte muur. Met de kinderen hebben we toen Engelse quotes opgezocht. Belangrijk: positieve en motiverende quotes, kleurrijk en de kinderen leren door de korte teksten een beetje Engels. Afgelopen keer waren een paar quotes van de muur gevallen en vroegen de kinderen of ik weer nieuwe wilde maken. Ik besloot er ook een grappige aan toe te voegen en te kijken wie van de kinderen dit zal opmerken. Na twee minuten dat ik de quotes had opgehangen hoor ik al gelach. Rennende voetstappen komen op me af, schreeuwend mijn naam: Evelin, te mit csinalsz? Az szabad? Evelien, wat heb je gedaan, mag dat wel. Mijn antwoord: natuurlijk wel een grapje moet ook kunnen. Hahaha, de kinderen vonden het geweldig. Hoe iets kleins weer een glimlach op een gezicht kan toveren. Vreugde! Al een aantal jaren mag ik mij verbonden voelen met Lidia Home. Door Gods wegen werd ik daar heen geleid. Door al die jaren blijf ik soms twijfelen over de afstand. Eens had ik een droom dat het kindertehuis om de hoek was, wat werd ik blij wakker. Het voelt voor mij beter om van afstand te werken en met regelmaat een bezoek te brengen aan de kinderen. Dat betekent niet, dat ik de kinderen niet mis, In Nederland wens ik soms dat het kindertehuis om de hoek is. Sommige kinderen vragen zelfs waarom ik geen directrice wordt. Wanneer ik doorvraag waarom zij denken dat dit bij mij past geven ze als antwoord dat er een fijne sfeer is wanneer ik in Lidia Home ben, het huis gezelliger wordt en sommige kinderen hebben dan minder boze buien, aldus het antwoord van de kinderen. De kinderen zijn ontzettend veel voor mij gaan betekenen, maar wetende ook andersom. Ik dank God dat hij mij probeert in te zetten om een lichtje in het leven van de kinderen te zijn. Op een middag deed iemand zijn handen voor mijn ogen heen. Meestal is het één kind die dat bij mij doet. Ik kon alleen het verschil merken. Ik draaide me om en daar stond een van de jongens, die ik al drie jaar niet had gezien. Hij is in de tijd, dat ik in Lidia home verbleef weer thuis gaan wonen. Kent u dat gevoel dat je iemand jaren niet hebt gezien en dan weer ontmoet? Wat een vreugde. Het is zoiets simpels, maar ik vond het een onverwacht speciaal moment. Het gaat goed met deze jongen en hij volgt een opleiding in de bouw. 'Boldog születésnapot' Op de een na laatste dag van mijn verblijf was één van de meisjes jarig. Met de leiding hadden we afgesproken dat ik het verjaardagsfeest mocht organiseren. Waar in hun thuissituatie een verjaardag amper werd gevierd, heb ik vanaf het moment dat ik verbonden ben aan Lidia Home geprobeerd om verjaardagen in de belangstelling te zetten en er een groepsonderdeel van te maken. Door de jaren heen zie ik hier steeds meer verschil in. Er wordt geprobeerd een taart te regelen, meer aandacht voor de jarige en de kinderen mogen voor een paar lei (hooguit één euro) een cadeautje kopen voor de jarige. We besloten er een high tea - feestje van te maken. Samen met de andere meisjes en de tweeling (broertjes van het meisje) heb ik het feestje voorbereid. Wat hebben de kinderen gesmuld en genieten zij van het samenzijn. Het meisje dat jarig was, worstelt met meerdere psychische problemen en is vaak verdrietig of snel boos. Tijdens haar high tea feestje heb ik haar alleen maar met een brede glimlach gezien. Aan het einde kreeg ik een dikke knuffel van haar, als bedankje voor haar mooie verjaardag. Als klap op de vuurpijl had de tweeling bedacht dat ik ook in maart moest langskomen, want dan zijn zij jarig. Oftewel ze wilden ook wel zo leuk feestje. Dank -en gebedspunten
Stichting Butterfly Children Romania This email was sent to tolevelien@outlook.com why did I get this? unsubscribe from this list update subscription preferences Lidia Home · Strada Mihai Eminescu 30 · Targu Mures 540331 · Romania
0 Reacties
Een bijzondere brief
Wat gaat de tijd toch altijd snel, wanneer ik in Roemenië ben. Energie voor tien en ik maak dagen van 09:00 uur in de ochtend tot 23:00 in de avond. Het kost me weinig energie om zoveel tijd en energie te steken in deze kinderen. In zo'n week kan ik mezelf wegcijferen, maar het mooie aan deze groep kinderen is dat zij ook ontzettend zorgzaam zijn. Met regelmaat kreeg ik een knuffel, gaven ze een compliment of werd ik geholpen met bepaalde klusjes in het huis. Vooral met het maken van het avondeten heb ik altijd heel veel kinderhanden, die mij willen helpen. Inmiddels heb ik thuis een map vol met kindertekeningen en ook deze keer kan ik mooie exemplaren toevoegen aan de map. Een ontzettend mooi cadeautje ontving ik van één van de meisjes die ik inmiddels al vanaf het begin ken. Ze had een mooie brief geschreven en gaf mij dit op het moment van vertrek. Onderstaand een klein stukje uit de brief. "Kedves Evelien, Nagyon jó, hogy újra itt volá'velünk. Köszönök. Mident: a hamburgert, a sok játék, a fülbevalót és a veled 'töltöh perceket. Nagyon szeretlek és várlak újra ha majd jösz." " Lieve Evelien, Het is heel goed dat jij hier was. Bedankt voor alles, voor de hamburger, de vele spelletjes die we konden spelen, de oorbellen en elke minuut die ik met je mocht doorbrengen. Ik houd van je." Ik heb dit meisje leren kennen als 8 jarige en ze is nu alweer bijna 13 jaar. Prachtig om haar ontwikkeling te mogen volgen en te zien hoe ze zichzelf ontwikkelt in haar pubertijd. Een drukke week vol spelletjes, plezier, gesprekken en nog veel meer. We hebben natuurlijk weer bingo gespeeld. Een spel wat ze leuk vinden, maar wat voor de jongste kinderen educatief goed is om te spelen. Ze leren de getallen herkennen, wat voor sommige nog best een uitdaging is. Verder hebben we verschillende spelletjes gespeeld. Op een avond hebben we maskertjes op onze gezichten gedaan. Dit hadden we in de zomer ook gedaan en de kinderen vinden dit geweldig. Zelfs de jongens doen mee! Nadat we de maskertjes hadden afgewassen stelde ik voor om stoelendans te spelen. Wat een plezier. De jongste tot de oudste kinderen deden mee. Je ziet de groep dan als één grote familie. Er wordt gelachen, ruzie gemaakt en soms moest er een kind toegesproken worden, maar ach dat hoort er allemaal bij. De lach op het gezicht van een kind, omdat hij of zij geniet van een simpel spelletje, dat is een van de mooiste dingen. Het jongste meisje heb ik geholpen met het opruimen van haar kamer. Het was een grote chaos en er wordt vrijwel verwacht dat zij alles zelfstandig moet kunnen. Een meisje van zeven, die zelf haar was netjes in de kast legt en die alles netjes houdt. Ik vind dit een grote verwachting en spreek dit ook altijd uit naar de leiding. Een meisje van zeven mag hier best bij worden geholpen. Samen hebben we haar kamer opgeruimd en afgelopen week heeft de klusjesman haar kamertje geverfd. Dit meisje noem ik soms 'magneetje'. Waar ik ben is zij ook. Hahaha! In een volgende nieuwsbrief meer verhalen. Bedankt voor het meeleven, meedenken en sponsoren. Een hele vriendelijke groet, Evelien Stichting Butterfly Children Romania bestaat drie jaar!
Na tweemaal een half jaar in Lidia Home te hebben gewoond en vrijwilligerswerk te hebben gedaan, werd het plan voor mij steeds duidelijker. Vanuit Nederland Lidia Home ondersteunen middels een stichting. Inmiddels mogen we als stichting Butterfly Children Romania alweer drie jaar bestaan. Drie jaar waarin we mede dankzij u, jullie, bedrijven en kerken Lidia Home financieel kunnen ondersteunen. Onze missie klinkt als volgt: Een rups zoekt naar een weg in de wereld, en ontpopt zich als een vlinder om de wijde wereld in te vliegen". In een wereld van vallen en opstaan, streeft Stichting Butterfly Children Romania naar een waardig leven voor hulpbehoevende kinderen en minderbedeelden in Roemenië. Onze drijfveer is om deze waardevolle individuen te ondersteunen naar een kansrijke toekomst, omdat wij vinden dat zij het recht hebben om zich te ontwikkelen tot de vlinder die zij mogen zijn. Waarom de naam Butterfly? Als tiener vond ik de levenscyclus van een vlinder prachtig, maar ook een houvast. Ik zie het als volgt voor me. Als kind zijn we een rups: we genieten van alles, zijn ons nog niet zozeer bewust van de wereld waarin we leven. We vertrouwen op alles en geloven als een kind. In de tienerjaren gaan we steeds meer in ons coconnetje zitten. Dingen om ons heen worden onzeker. Is iedereen nog wel te vertrouwen? Wie ben ik en wat wil ik? En dan plotseling uit de cocon komt een wonderlijk, kleurrijk mooi diertje. De vlinder. Ik geloof dat we om de vlinder te kunnen worden mensen om ons heen nodig hebben, die een voorbeeld voor ons zijn en die ons helpen en kunnen ondersteunen waar nodig. Bedankt voor allen die ons helpen om de kinderen te laten groeien om uiteindelijke prachtige vlinder te mogen zijn. De tickets zijn geboekt! Hopelijk, wanneer alles goed gaat vlieg ik 2 oktober weer naar Roemenië. Het is een zegen dat ik weer die kant op mag reizen, na een tijd waarin dit onmogelijk was. Het was een plezier om de kinderen afgelopen zomer te ontmoeten en te zien hoe ze zijn gegroeid. Sommige in lengte en sommige op een positieve manier in hun gedrag. Wanneer ik in Lidia Home ben zal ik ook drie nieuwe kinderen ontmoeten. Een meisje van 17 jaar waarbij de thuissituatie zodanig onveilig was dat de politie haar bij Lidia Home bracht en twee jongens van 15 jaar. De financiële onzekerheid blijft bij Lidia Home. Wonderbaarlijk lijkt het elke keer weer goed te komen en ervaren ze Gods steun. In de week dat ik er ben zal ik de directrice gaan helpen om de website van het kindertehuis te vernieuwen, flyers te maken en te kijken wat we nodig hebben om meer stabiliteit in de financiële kant te krijgen. Dank -en gebedspunten
Verhalen! Zoals in de vorige nieuwsbrief beschreven, was er teveel om te schrijven in één nieuwsbrief. In deze nieuwsbrief zal ik verschillende korte verhalen schrijven over het kindertehuis, de kinderen en de leiding. Ik zal zeggen pak er een lekkere bak koffie of een glas thee bij en genieten maar. Veel leesplezier, Evelien.
Wie, wat en waar en andere verhalen! Toen de kinderen doorkregen dat ik de auto indeling moest maken, riepen alle kinderen: 'Wij willen bij Evelien en Bas'. Heel leuk bedacht door de kinderen, maar dit zal alleen uitvoerbaar zijn als we een paar kinderen in de kofferbak en op het dak zouden stoppen. Na het pakken van de auto's en bussen, wat natuurlijk een grote chaos is met veertien kinderen, konden we vertrekken naar het kamp. Onderweg naar het kamp komen we bij het eerste verhaal. De foto en de beer! We hadden drie meisjes achterin bij ons in de auto. Het nieuws, maar ook de mensen die ik spreek in Roemenië roepen altijd dat er beren in de buurt zijn. Tot mijn grote teleurstelling heb ik nog nooit een beer in het wild in Roemenië gezien. Wie mij een beetje kent weet dat ik graag foto's maak en het liefst van wild in de natuur. In de auto was ik aan het grappen over de 'medve' (beer in het Hongaars). Een van de meisjes zei: "Als jij de beer ziet ga je er nog mee op een selfie ook". "Nee, ik vraag of jij wilt poseren en dan kan ik goed de foto maken". Ze moest er hard om lachen. Hoe kon ik zo dom zijn, een beer is gevaarlijk. Toch gunden ze mij om een beer te spotten dus keken de meisjes hun ogen uit in de auto. Tot spijt vonden ze alleen drie koeien voor mij, maar die zaten in een truck. Halverwege zegt het jongste meisje: ik moet overgeven. Ik vraag of we moeten stoppen, nee het was een grapje. Niemand lachte, want we kennen de verhalen met het wagenziek zijn. Ik zeg dat was dan een goed grapje. Het jongste meisje begon heel hard te lachen, dat was pas een goed grapje. Precies vijf minuten later moesten we de auto stoppen, omdat het jongste meisje toch moest overgeven. Slaapkamerindeling. We kwamen als eerste aan bij het kamp. Terwijl de tweeling zich uitermate als gentleman gedroegen, want ze moesten en zouden al onze bagage naar binnen brengen. Ik heb ze maar gelaten, waren ze weer even zoet. En toen begon het. De kinderen kwamen naar mij toe en begonnen heerlijk in het Hongaars door elkaar heen te praten. Niemand van de begeleiding had een slaapkamer indeling gemaakt. Alle koffers stonden beneden en geen van de kinderen wisten waar ze aan toe waren. In gesprek met de begeleiding kwam ik geen steek verder en vroegen ze of ik de slaapkamerindeling wilde maken, want naar mij zouden ze sowieso wel luisteren. Nadat ik alle kinderen verdeeld had in de slaapkamers en iedereen tevreden was kon het kamp echt beginnen! De steen. Op kamp hebben we de verjaardag van Bas mogen vieren. Een verjaardag om nooit meer te vergeten. Een van de tweeling, dol op Bas dacht hé wat jammer ik heb geen kadoo. Tijdens het zingen van 'boldog szülétesnapot' rende hij naar buiten en kwam hij later roepend naar binnen met een grote grijze steen. Alsjeblieft Bas, dit is mijn cadeau voor jou. Iedereen keek naar het tafereel en begon te lachen. Wat een liefde en wat een creatieve oplossing. Een van de werkers vertelde hem dat hij de steen wel mocht versieren. De hele middag was meneertje druk bezig om de steen te versieren en aan het einde kwam hij Bas op halen om de steen te bewonderen. Bas kreeg nog een hele uitleg over dat hij moest wachten tot dat de steen droog was en hem dan goed moest opbergen in zijn kamer Bingo. Bingo een spel wat de kinderen helemaal fantastisch vinden en ik weet wel waarom. Met Bingo zorg ik altijd voor snoepjes. Degene die dan een rijtje vol heeft of de hele kaart krijgt een snoepje en ik speel altijd net zolang door totdat ook iedereen een snoepje krijgt. Mijn Hongaars wordt altijd goed getraind met bingo, want ze willen graag dat ik de cijfers zeg. De kinderen wilden dit zoveel spelen op kamp dat op den duur de snoepjes op waren. Ik gaf dit aan bij de kinderen en zei: 'Ik wil best bingo spelen, maar de snoepjes zijn op'. Oh dat maakte hen niets uit, ze deden dan wel wat leuks of liefs voor degene die won. Wat een lief antwoord! Hieruit blijkt dat het hen helemaal niet zozeer om de snoepjes gaat, maar ook om de gezelligheid en het plezier wat het spel met zich meebrengt. Het verhaal, door de ogen van Bas. Het was oktober 2019. Evelien en ik hadden elkaar nog nooit in levende lijve ontmoet. Contact hadden we al wel, zij het op afstand. Zo'n 2000 km. Evelien was toen namelijk in Lidia Home en vertelde me over het reilen in zeilen in Lidia Home. Bijvoorbeeld over de toen nieuwe bewoners van Lidia Home: de tweeling. Hoe ze één van de twee anderhalf uur vast moest houden om hem tot rust te brengen. Maar ook over haar bezigheden in het huis. Vanaf het moment dat we elkaar leerde kennen heb ik altijd al bewondering gehad voor haar praktische inzet voor Lidia Home. Waar ikzelf vaak geneigd ben te focussen op theorie, iets wat op de universiteit en de studentenvereniging juist werd versterkt, zag ik in Evelien iemand die handen en voeten geeft aan het "begrip" naastenliefde. Toen wij enige tijd later een relatie kregen hadden, wist ik: op een dag zit ik samen met haar in Roemenië. En zo geschiedde het een maand terug. Na een reis van twee dagen achter de rug gehad te hebben, kwamen we aan bij het kindertehuis. Contact maken was voor mij moeilijk, Hongaars lijkt totaal niet op het Nederlands en weinigen spreken Engels. Maar met gebaren en wat simpele Hongaarse woordjes kwam ik een heel eind. Zo heb ik het meisje dat er net een paar maanden zit boter-kaas-en-eieren geleerd. Ik denk dat ik nog nooit zoveel potjes op een dag gedaan had, getuige het aantal potjes die met stoepkrijt opgetekend zijn in de tuin. Ook met de andere kinderen kreeg ik gaandeweg contact. En zoals Evelien zei, één van de tweeling heeft mij zelfs een prachtig versierde steen gegeven op mijn verjaardag. Die krijgt later als we een huis hebben een mooie plek. Het was bijzonder om te zien hoe de kinderen, elk met hun eigen geschiedenis, door hun plek in Lidia Home een kans krijgen op een nieuwe start. Ik ben zeker van plan weer een keer terug te komen. Dank -en gebedspunten
|
