August 16th, 2021

Verhalen! Zoals in de vorige nieuwsbrief beschreven, was er teveel om te schrijven in één nieuwsbrief. In deze nieuwsbrief zal ik verschillende korte verhalen schrijven over het kindertehuis, de kinderen en de leiding. Ik zal zeggen pak er een lekkere bak koffie of een glas thee bij en genieten maar. Veel leesplezier, Evelien.

Wie, wat en waar en andere verhalen! 
Toen de kinderen doorkregen dat ik de auto indeling moest maken, riepen alle kinderen: 'Wij willen bij Evelien en Bas'. Heel leuk bedacht door de kinderen, maar dit zal alleen uitvoerbaar zijn als we een paar kinderen in de kofferbak en op het dak zouden stoppen. Na het pakken van de auto's en bussen, wat natuurlijk een grote chaos is met veertien kinderen, konden we vertrekken naar het kamp. Onderweg naar het kamp komen we bij het eerste verhaal. 


De foto en de beer! 
We hadden drie meisjes achterin bij ons in de auto. Het nieuws, maar ook de mensen die ik spreek in Roemenië roepen altijd dat er beren in de buurt zijn. Tot mijn grote teleurstelling heb ik nog nooit een beer in het wild in Roemenië gezien. Wie mij een beetje kent weet dat ik graag foto's maak en het liefst van wild in de natuur. In de auto was ik aan het grappen over de 'medve' (beer in het Hongaars). Een van de meisjes zei: "Als jij de beer ziet ga je er nog mee op een selfie ook". "Nee, ik vraag of jij wilt poseren en dan kan ik goed de foto maken". Ze moest er hard om lachen. Hoe kon ik zo dom zijn, een beer is gevaarlijk. Toch gunden ze mij om een beer te spotten dus keken de meisjes hun ogen uit in de auto. Tot spijt vonden ze alleen drie koeien voor mij, maar die zaten in een truck. Halverwege zegt het jongste meisje: ik moet overgeven. Ik vraag of we moeten stoppen, nee het was een grapje. Niemand lachte, want we kennen de verhalen met het wagenziek zijn. Ik zeg dat was dan een goed grapje. Het jongste meisje begon heel hard te lachen, dat was pas een goed grapje. Precies vijf minuten later moesten we de auto stoppen, omdat het jongste meisje toch moest overgeven.

Slaapkamerindeling. 
We kwamen als eerste aan bij het kamp. Terwijl de tweeling zich uitermate als gentleman gedroegen, want ze moesten en zouden al onze bagage naar binnen brengen. Ik heb ze maar gelaten, waren ze weer even zoet. En toen begon het. De kinderen kwamen naar mij toe en begonnen heerlijk in het Hongaars door elkaar heen te praten. Niemand van de begeleiding had een slaapkamer indeling gemaakt. Alle koffers stonden beneden en geen van de kinderen wisten waar ze aan toe waren. In gesprek met de begeleiding kwam ik geen steek verder en vroegen ze of ik de slaapkamerindeling wilde maken, want naar mij zouden ze sowieso wel luisteren. Nadat ik alle kinderen verdeeld had in de slaapkamers en iedereen tevreden was kon het kamp echt beginnen!

De steen. 
Op kamp hebben we de verjaardag van Bas mogen vieren. Een verjaardag om nooit meer te vergeten. Een van de tweeling, dol op Bas dacht hé wat jammer ik heb geen kadoo. Tijdens het zingen van 'boldog szülétesnapot' rende hij naar buiten en kwam hij later roepend naar binnen met een grote grijze steen. Alsjeblieft Bas, dit is mijn cadeau voor jou. Iedereen keek naar het tafereel en begon te lachen. Wat een liefde en wat een creatieve oplossing. Een van de werkers vertelde hem dat hij de steen wel mocht versieren. De hele middag was meneertje druk bezig om de steen te versieren en aan het einde kwam hij Bas op halen om de steen te bewonderen. Bas kreeg nog een hele uitleg over dat hij moest wachten tot dat de steen droog was en hem dan goed moest opbergen in zijn kamer


Bingo. 
Bingo een spel wat de kinderen helemaal fantastisch vinden en ik weet wel waarom. Met Bingo zorg ik altijd voor snoepjes. Degene die dan een rijtje vol heeft of de hele kaart krijgt een snoepje en ik speel altijd net zolang door totdat ook iedereen een snoepje krijgt. Mijn Hongaars wordt altijd goed getraind met bingo, want ze willen graag dat ik de cijfers zeg. De kinderen wilden dit zoveel spelen op kamp dat op den duur de snoepjes op waren. Ik gaf dit aan bij de kinderen en zei: 'Ik wil best bingo spelen, maar de snoepjes zijn op'. Oh dat maakte hen niets uit, ze deden dan wel wat leuks of liefs voor degene die won. Wat een lief antwoord! Hieruit blijkt dat het hen helemaal niet zozeer om de snoepjes gaat, maar ook om de gezelligheid en het plezier wat het spel met zich meebrengt. 

Het verhaal, door de ogen van Bas. 
Het was oktober 2019. Evelien en ik hadden elkaar nog nooit in levende lijve ontmoet. Contact hadden we al wel, zij het op afstand. Zo'n 2000 km. Evelien was toen namelijk in Lidia Home en vertelde me over het reilen in zeilen in Lidia Home. Bijvoorbeeld over de toen nieuwe bewoners van Lidia Home: de tweeling. Hoe ze één van de twee anderhalf uur vast moest houden om hem tot rust te brengen. Maar ook over haar bezigheden in het huis.

Vanaf het moment dat we elkaar leerde kennen heb ik altijd al bewondering gehad voor haar praktische inzet voor Lidia Home. Waar ikzelf vaak geneigd ben te focussen op theorie, iets wat op de universiteit en de studentenvereniging juist werd versterkt, zag ik in Evelien iemand die handen en voeten geeft aan het "begrip" naastenliefde.

Toen wij enige tijd later een relatie kregen hadden, wist ik: op een dag zit ik samen met haar in Roemenië. En zo geschiedde het een maand terug. Na een reis van twee dagen achter de rug gehad te hebben, kwamen we aan bij het kindertehuis. Contact maken was voor mij moeilijk, Hongaars lijkt totaal niet op het Nederlands en weinigen spreken Engels.

Maar met gebaren en wat simpele Hongaarse woordjes kwam ik een heel eind. Zo heb ik het meisje dat er net een paar maanden zit boter-kaas-en-eieren geleerd. Ik denk dat ik nog nooit zoveel potjes op een dag gedaan had, getuige het aantal potjes die met stoepkrijt opgetekend zijn in de tuin. Ook met de andere kinderen kreeg ik gaandeweg contact. En zoals Evelien zei, één van de tweeling heeft mij zelfs een prachtig versierde steen gegeven op mijn verjaardag. Die krijgt later als we een huis hebben een mooie plek.

Het was bijzonder om te zien hoe de kinderen, elk met hun eigen geschiedenis, door hun plek in Lidia Home een kans krijgen op een nieuwe start. Ik ben zeker van plan weer een keer terug te komen.

​Dank -en gebedspunten

• We danken de Heer voor zijn goedheid en trouw.
• We danken de Heer voor de kinderen en de werkers in Lidia Home. 
• We bidden de Heer voor een stabiele financiële situatie. 
• We bidden voor een fijne zomervakantie voor de kinderen in Roemenië. 
• We bidden dat de werkers mogen gaan functioneren als één team.