Een bijzondere brief

Een bijzondere brief
Wat gaat de tijd toch altijd snel, wanneer ik in Roemenië ben. Energie voor tien en ik maak dagen van 09:00 uur in de ochtend tot 23:00 in de avond. Het kost me weinig energie om zoveel tijd en energie te steken in deze kinderen. In zo'n week kan ik mezelf wegcijferen, maar het mooie aan deze groep kinderen is dat zij ook ontzettend zorgzaam zijn.

Met regelmaat kreeg ik een knuffel, gaven ze een compliment of werd ik geholpen met bepaalde klusjes in het huis.  Vooral met het maken van het avondeten heb ik altijd heel veel kinderhanden, die mij willen helpen. Inmiddels heb ik thuis een map vol met kindertekeningen en ook deze keer kan ik mooie exemplaren toevoegen aan de map. 
 
Een ontzettend mooi cadeautje ontving ik van één van de meisjes die ik inmiddels al vanaf het begin ken. Ze had een mooie brief geschreven en gaf mij dit op het moment van vertrek. Onderstaand een klein stukje uit de brief.
"Kedves Evelien, Nagyon jó, hogy újra itt volá'velünk. Köszönök. Mident: a hamburgert, a sok játék, a fülbevalót és a veled 'töltöh perceket. Nagyon szeretlek és várlak újra ha majd jösz." " Lieve Evelien, Het is heel goed dat jij hier was. Bedankt voor alles, voor de hamburger, de vele spelletjes die we konden spelen, de oorbellen en elke minuut die ik met je mocht doorbrengen. Ik houd van je."

Ik heb dit meisje leren kennen als 8 jarige en ze is nu alweer bijna 13 jaar. Prachtig om haar ontwikkeling te mogen volgen en te zien hoe ze zichzelf ontwikkelt in haar pubertijd. 
 
Een drukke week vol spelletjes, plezier, gesprekken en nog veel meer. 
We hebben natuurlijk weer bingo gespeeld. Een spel wat ze leuk vinden, maar wat voor de jongste kinderen educatief goed is om te spelen. Ze leren de getallen herkennen, wat voor sommige nog best een uitdaging is. 

Verder hebben we verschillende spelletjes gespeeld. Op een avond hebben we maskertjes op onze gezichten gedaan. Dit hadden we in de zomer ook gedaan en de kinderen vinden dit geweldig. Zelfs de jongens doen mee! 

Nadat we de maskertjes hadden afgewassen stelde ik voor om stoelendans te spelen. Wat een plezier. De jongste tot de oudste kinderen deden mee. Je ziet de groep dan als één grote familie. Er wordt gelachen, ruzie gemaakt en soms moest er een kind toegesproken worden, maar ach dat hoort er allemaal bij. De lach op het gezicht van een kind, omdat hij of zij geniet van een simpel spelletje, dat is een van de mooiste dingen. 

Het jongste meisje heb ik geholpen met het opruimen van haar kamer. Het was een grote chaos en er wordt vrijwel verwacht dat zij alles zelfstandig moet kunnen. Een meisje van zeven, die zelf haar was netjes in de kast legt en die alles netjes houdt. Ik vind dit een grote verwachting en spreek dit ook altijd uit naar de leiding. Een meisje van zeven mag hier best bij worden geholpen. Samen hebben we haar kamer opgeruimd en afgelopen week heeft de klusjesman haar kamertje geverfd. Dit meisje noem ik soms 'magneetje'. Waar ik ben is zij ook. Hahaha! 

In een volgende nieuwsbrief meer verhalen. 
Bedankt voor het meeleven, meedenken en sponsoren.
Een hele vriendelijke groet,
Evelien